Digitaal als moedertaal

摘要

Na talloze jaren van evolutie zal ons brein volledig zijn ingericht op het leven met de mobiele telefoon. Alleen al een lokroep in de vorm van blauwe vinkjes of een rood ballonnetje uit het apparaat prikkelt de hersenen. Mocht het ding het onverhoopt begeven, dan krijgen we het benauwd. Het deel van de hersenen dat bij onze voorouders de bron was van karakter en intiem sociaal verkeer lijkt te zijn afgestorven. Onze ogen zien het apparaat haarscherp, maar objecten iets verder weg kunnen we nauwelijks van elkaar onderscheiden. Daarom komen we niet graag meer buiten Zo erg zijn we er natuurlijk nog lang niet aan toe. Maar de huidige adolescenten komen wellicht al een heel eind. Het kan niemand zijn ontgaan dat ze innig zijn verbonden met hun smartphone. Het is een illusie om kinderen op te voeden zonder telefoon, dus moeten we de gevolgen onder ogen zien. Maar wat zijn die gevolgen? Veranderen jongeren door hun telefoongedrag werkelijk in rusteloze wezens zonder concentratievermogen, bekommernis om de buitenwereld en sociale vaardigheden? Angst voor een nieuwe technologie is niets nieuws. Radio, televisie en pc stuitten bij hun introductie indertijd ook op weerstand. 'Ze krijgen vierkante ogen van die rottige televisie', zei menig ouder eind vorige eeuw. Nu is het de beurt aan de smartphone. De eerste iPhone kwam dertien jaar geleden op de markt. Inmiddels besteden twaalf- tot achttienjarigen gemiddeld drie tot vier uur per dag aan hun smartphone, blijkt uit onderzoek.